Podczas okresu przygotowawczego do Bożego Narodzenia Kościół czci pamięć wielu hebrajskich proroków. Szczególnie wspominani są prorok Daniel i jego towarzysze – Ananiasz, Azariasz i Miszael, trzej hebrajscy młodzieńcy, którzy odmówili czczenia bożka króla Nabuchodonozora w Babilonie i zostali wrzuceni do ognistego pieca, gdzie śpiewali i tańczyli w płomieniach razem z „czwartą osobą”, która uważana jest przez Kościół za prefigurację samego Jezusa. [1]
Ponieważ rozkaz króla był stanowczy, a piec nadmiernie rozpalony, płomień ognia zabił tych mężów, którzy wrzucili Szadraka, Meszaka i Abed-Nega. Trzej zaś mężowie, Szadrak, Meszak i Abed-Nego, wpadli związani do środka rozpalonego pieca. […] Król Nabuchodonozor popadł w zdumienie i powstał spiesznie. Zwrócił się do swych doradców, mówiąc: Czy nie wrzuciliśmy trzech związanych mężów do ognia? Oni zaś odpowiedzieli królowi: Rzeczywiście, królu. On zaś w odpowiedzi rzekł: lecz widzę czterech mężów rozwiązanych, przechadzających się pośród ognia i nie dzieje się im nic złego; wygląd czwartego przypomina anioła. (Dan 3, 22-25, 90-92).
Święto Daniela i trzech młodzieńców jest świętem wiary w jednego prawdziwego Boga, Pana Izraela, który zbawia tych, którzy w Niego wierzą i który w końcu wieków przyniesie wieczne królestwo, o którym świadczyć będą nawet pogańscy królowie. Pod koniec swojego życia Nabuchodonozor był zmuszony, by głosić Boga trzech młodzieńców, który go wcześniej zawstydził.
Gdy zaś upłynęły oznaczone dni, ja, Nabuchodonozor, podniosłem oczy ku niebu. Wtedy powrócił mi rozum i wysławiałem Najwyższego, uwielbiałem i wychwalałem Żyjącego na wieki, bo Jego władza jest władzą wieczną, panowanie Jego przez wszystkie pokolenia. Wszyscy mieszkańcy ziemi nic nie znaczą; według swojej woli postępuje On z niebieskimi zastępami. Nie ma nikogo, kto by mógł powstrzymać Jego ramię i kto by mógł powiedzieć do Niego: Co czynisz? (Dan 4, 31-32).
Król Dariusz również został zmuszony, by głosić jednego prawdziwego Boga Najwyższego, kiedy Daniel wyszedł nietknięty z jaskini lwów, do której król go wrzucił, mówiąc: twój Bóg, któremu tak wytrwale służysz, uratuje cię! (Dan 6,17)
Król Dariusz napisał do wszystkich narodów, ludów i języków, zamieszkałych po całej ziemi: Wasz pokój niech będzie wielki! Wydaję niniejszym dekret, by na całym obszarze mojego królestwa odczuwano lęk i drżenie przed Bogiem Daniela. Bo On jest Bogiem żyjącym i trwa na wieki. On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów.
Prorok Daniel był apokaliptycznym wizjonerem, którego wizje są powtórzone w nowotestamentowej księdze Objawienia, gdzie wieczne Boskie królestwo, które przepowiedział, identyfikuje się z królestwem Chrystusa-Mesjasza, którym jest Jezus z Nazaretu.
Patrzałem, aż postawiono trony, a Przedwieczny zajął miejsce. Szata Jego była biała jak śnieg, a włosy Jego głowy jakby z czystej wełny. Tron Jego był z ognistych płomieni, jego koła – płonący ogień. Strumień ognia się rozlewał i wypływał od Niego. Tysiąc tysięcy służyło Mu, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed Nim. Sąd zasiadł i otwarto księgi….Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie. (Dan 7, 9-10, 13-14).
Kiedy chrześcijanie obchodzą Zimową Paschę, radują się ludźmi wiary i wizji, którzy przepowiedzieli przyjście Chrystusa, który sam przed Piłatem prorokował: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego, i nadchodzącego na obłokach niebieskich. (Mt 26, 64). To jest Jezus, król, od którego Królestwo jednak otrzymają święci Najwyższego, i będą posiadać królestwo na zawsze i na wieki wieków. (Dan 7,18).
Dzisiaj o wierni prorok Daniel gromadzi nas w duchu, hojnie przygotowując stół z cnotami, przed bogatymi i biednymi, swoimi i obcymi. Daje duchowy kielich, wylewając strumienie pobożności, która raduje serca wiernych i daje łaskę Ducha, gdyż ten prorok, najjaśniejsza lampa oświecająca świat, zniszczył babilońskie bożki i zamknął paszcze straszliwych bestii. Razem z nim wysławiamy trzech młodzieńców, którzy nie będąc ze złota okazali się bardziej wypróbowanymi niż złoto, gdyż ogień ich nie spalił, ale zachował nienaruszonymi, otoczonymi przez płonącą naftę, drewno i smołę. Niech Pan, który doprowadził nas do tego czasu w roku daruje nam dojście do świętego dnia Narodzenia Pana, bo przez ich modlitwy daje nam odpuszczenie grzechów i wielkie miłosierdzie.
Przyjdźcie, świętujmy wiernie zawczasu narodzenie Chrystusa i naszymi umysłami zaśpiewajmy jak gwiazdę pieśń mądrym mężom, zawołajmy wychwalając z pasterzami: zbawienie dla ludzi przyszło z dziewiczego łona i nawołuje wiernych.
[1] Święto Daniela i trzech młodzieńców jest obchodzone 17 grudnia. Księga Daniel często używa babilońskich imion tych czworga: Daniel był nazywany Balteszassarem, Ananiasz Szadrakiem, Miszael – Meszachem, a Anianiasz – Abed-nego. W klasycznej ikonografii „czwarta osoba” w piecu jest przedstawiana jako Jezus, z wielkimi skrzydłami, opisany jako „anioł wielkiej rady” z proroctwa Izajasza (patrz Dan 3 i Iz 9).
Cytaty z Pisma Świętego za Biblią Tysiąclecia.
Thomas Hopko – amerykański ksiądz prawosławny, były wykładowca i dziekan Seminarium św. Włodzimierza w Crestwood, autor popularnych audycji radiowych.
Niniejszy tekst to jeden z rozdziałów książki “The Winter Pascha – Readings for the Christmas-Epiphany Season”.
tłum. Anna Czerewacka 
