Podczas pierwszych dni postu bożonarodzeniowego Kościół obchodzi święto wejścia małej Marii do świątyni jerozolimskiej. Nazywane w Kościele Wprowadzeniem do Świątyni Najświętszej Bogurodzicy święto, które nie należy do opisanych w Biblii wydarzeń, jest jednym z dwunastu głównych świat prawosławnego roku cerkiewnego [1]. Jego celem nie jest dokładne świętowanie historycznego zdarzenia, a raczej celebracja dogmatycznej tajemnicy chrześcijańskiej wiary – to znaczy, że każda istota ludzka jest stworzona, by być żywą świątynią Boga.

Wydarzenie świąteczne mówi, że trzyletnia Maria, jako spełnienie obietnicy danej przy jej poczęciu przez jej rodziców Joachima i Annę, jest ofiarowana Bogu w świątyni jerozolimskiej. Małe dziecko jest opiewane wersami wziętymi z Psalmu 45, mistycznie interpretowanego jako proroctwo jej powołania na matkę Mesjasza.

Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, zapomnij o twym narodzie, o domu twego ojca! Król pragnie twojej piękności: on jest twym panem; oddaj mu pokłon! I córa Tyru nadchodzi z darami; możni narodów szukają twych względów. Cała pełna chwały wchodzi córa królewska; złotogłów jej odzieniem. W szacie wzorzystej wiodą ją do króla; za nią dziewice, jej druhny, wprowadzają do ciebie.  Przywodzą je z radością i z uniesieniem, przyprowadzają do pałacu króla. Niech twoi synowie zajmą miejsce twych ojców; ustanów ich książętami po całej ziemi! Przez wszystkie pokolenia upamiętnię twe imię; dlatego po wiek wieków sławić cię będą narody. (Ps 45, 10-17).

Duchowa historia mówi, jak wchodząc do świątyni dziecię Maria jest wprowadzone do Świętego Świętych przez kapłana Zachariasza, ojca Jana Chrzciciela, aby być pod opieką aniołów w przygotowaniu do dziewiczego poczęcia Syna Bożego. Wchodząc do świętego miejsca Maria zamyka cień ziemskiej, fizycznej świątyni Boga, by zacząć rzeczywistość ludzkiej, duchowej świątyni Jego mieszkania, którym sama jest i którym, poprzez nią, całe stworzenie ludzkie staje się w Chrystusie i w Duchu Świętym w Kościele.

Wierni, dzisiaj będziemy się radować, śpiewając Panu w psalmach i pieśniach, czcząc świętą arkę i uduchowiony namiot, który ogarnął nieogarnione Słowo. Maria bowiem zostaje przyprowadzona do Pana w swym nadprzyrodzonym dziewictwie ciała i wielki arcykapłan Zachariasz przyjmuje Ją z radością, jako przybytek Boga.

Dzisiaj uduchowiona świątynia świętej chwały Chrystusa Boga naszego, wśród niewiast jedyna błogosławiona, czysta, zostaje przyprowadzona do świątyni zakonu, aby zamieszkać w Świętym Świętych, a z Nią radują się w duchu Joachim i Anna, i chóry dziewic śpiewają Panu w psalmach, opiewając i czcząc Jego Matkę.

Święta i nieskalana jest przez Ducha Świętego wprowadzana do Świętego Świętych, karmiona przez aniołów będąc najświętszą świątynią świętego Boga naszego, który wszystko uświęcił przez Jej wejście i przebóstwił upadłą naturę zrodzonych z ziemi.

Zgromadźmy się dzisiaj, tłumy wiernych, będziemy radować się duchowo i pobożnie wychwalać Boże Dziecko, Dziewicę i Bogurodzicę, wprowadzoną do świątyni Pańskiej, wybraną ze wszystkich pokoleń jako przybytek Króla wszystkich, Chrystusa Boga.Poprzedzają Ją dziewice ze świecami, czcząc święte wejście Dziewicy. Matki, odrzućcie wszelki ból, radośnie odprowadzajcie Tę, która będzie Matką Boga i pośredniczką radości dla świata. Wykrzyknijmy przeto wszyscy radośnie z aniołem: Raduj się, radości pełna, zawsze orędująca za duszami naszymi! [stichery z wieczerni święta]

Święto wejścia Bogurodzicy do świątyni w głównym hymnie nazywane jest „wstępnym okazaniem Bożej dobroci”, zwiastowanym potem światu przez anioły przy narodzeniu Chrystusa. To pierwsze świętowanie zbawienia, które przychodzi na świat w Jezusie, którym to przede wszystkim Maria jest obdarowana.

W Bożej świątyni uroczyście zjawia się Dziewica i wszystkim głosi Chrystusa. I my donośnie Jej zawołajmy: Raduj się, wypełnienie Opatrzności Stwórcy!

Przeczysta świątynia Zbawcy, najcenniejszy pałac i Dziewica, święta skarbnica chwały Bożej dzisiaj wchodzi do Domu Bożego, wiodąc ze sobą łaskę Bożego Ducha. Sławią Ją aniołowie Boży: Oto jest niebieska arka!

[1] Święto obchodzone jest 21 listopada, z oktawą to znaczy ośmioma dniami celebracji. Słowo Bogurodzica znaczy dosłownie „ta, która rodzi Boga”. To był tytuł Marii, potwierdzony przez trzeci sobór powszechny w Efezie w 433 roku i potwierdzony przez inne sobory. Potwierdza inne prawosławne dogmaty, że Ten, urodzony z Marii jako człowiek to Ten sam, zrodzony z Ojca w Boski sposób przed wiekami: Syn Boży i Syn Marii, jeden i ten sam Syn.

Cytat z Psalmu za Biblią Tysiąclecia. Teksty liturgiczne święta w tłumaczeniu ks. Henryka Paprockiego.

Thomas Hopko – amerykański ksiądz prawosławny, były wykładowca i dziekan Seminarium św. Włodzimierza w Crestwood, autor popularnych audycji radiowych.

Niniejszy tekst to jeden z rozdziałów książki “The Winter Pascha – Readings for the Christmas-Epiphany Season”.

tłum. Anna Czerewacka